Grupa zróżnicowana wiekowo jest grupą , która stwarza naturalne środowisko- rodzinne do prawidłowego i harmonijnego oraz wszechstronnego rozwoju dziecka.

Różnica wieku jest naturalnym czynnikiem determinującym pewne zachowania u dzieci . Dzieci żyją tu jak w „wielodzietnej rodzinie” , gdzie jasno określony jest podział ról. Starsi pomagają młodszym w wielu czynnościach , stając się jednocześnie wzorcem i modelem do naśladowania. To powoduje , iż starsi czują się bardziej zmotywowani do prawidłowego zachowania , poprawnego formułowania zdań , oraz wykształca się w nich poczucie odpowiedzialności za drugiego człowieka .To poczucie odpowiedzialności nie staje się ciężarem a wręcz przyjemnością . Wykształca się bowiem u tych dzieci chęć współpracy , współdziałania , pomocy i zdolność dzielenia się np. zabawkami a także umiejętność oczekiwania innymi słowy – cierpliwość.

W takiej grupie , dzieci rozumieją , iż istnieją prawa i obowiązki przynależne wiekowi . Ten kto ma więcej lat ma więcej praw ale też ma więcej obowiązków. Dzieci młodsze obserwując starszych spokojnie czekają na czas, w którym zwiększy się limit praw. Jednocześnie zaniedbania obowiązków przez dzieci starsze nie są tolerowane . Więcej wybacza się maluchom.

W tej grupie nie zdarza się naśmiewanie z cudzych niedociągnięć, nieumiejętności czy pomyłek i błędów. Tutaj dzieci wzajemnie się wspierają i motywują do pracy, nauki i zabawy .Gdy maluch nie potrafi założyć bucików czy spodenek – starszak pomoże . Starszaki doskonale rozumieją , że ktoś może mieć swoje słabości ( nawet kolega czy koleżanka w tym samym wieku ), może czegoś nie rozumieć lub nie umieć . Takiemu komuś trzeba pomóc a nie się z niego śmiać . Taka sytuacja jest powodem do działania pozytywnego i wspierania siebie . Maluchy z kolei bardzo chcą być takimi jak ich starsi koledzy , więc są mocno zmotywowani i ich działania wielokrotnie przez to stają się lepsze , doskonalsze .

Zdarzają się sytuacje , gdy maluch jest w czymś lepszy od starszaków np. w tańcu lub rysunku a nawet w zachowaniu . Starszak jest tym faktem zdziwiony a maluch dumny i jeszcze bardziej zmotywowany. A motywacja i dobre samopoczucie jest motorem działania, przyczynkiem do otwartości na zdobywanie wiedzy. Dzieci rozumieją wówczas , że nie tylko wiek determinuje to czy umiem więcej czy mniej. Po prostu każdy z nas jest wyjątkowy i ma jakieś zdolności, rzecz w tym by te zdolności odkryć, obudzić w sobie. Nie ważne czy mam 3 latka czy 6 lat.

W grupie realizowany jest program zgodnie z podstawą programową na kilku poziomach nauczania. Praca z dziećmi polega na indywidualnym podejściu nauczyciela do każdego dziecka , rozumieniu jego potrzeb, zdolności i umiejętności oraz poziomu rozwoju emocjonalnego a także oczekiwań rodziców.

Korzyści:
1. Bardziej naturalne i korzystniejsze warunki rozwoju społecznego i intelektualnego.
2.Dzieci nieśmiałe przez sprawowanie opieki nad młodszymi kolegami przełamują nieśmiałość
3. Nie istnieje niezdrowa rywalizacja – wyścig po lepsze wyniki między równolatkami – Dziecko wie , że nie wszyscy potrafią wspaniale wykonać zadanie. Wymaga to ćwiczeń; są tacy , którzy nauczą się tego później- w swoim czasie.
4.Dzieci starsze uczą się opieki i troski nad młodszymi dziećmi- uczą się asertywności.
5. Dzieci młodsze poznają te same treści co starsi koledzy i chcą im dorównać – wzrasta u nich motywacja do poznawania liter i cyfr
6. Dzieci młodsze rozumieją, że starsi mają większe prawa ale też większe obowiązki.
7.Starsi uczą się uczyć młodszych.
8.W grupach różnowiekowych częściej dochodzi do sytuacji wzajemnego uczenia się. Psychologowie przekonują, że każdy mógłby być nauczycielem. Niezależnie od wieku prawdopodobnie najlepszą metodą utrwalania sobie tego, czego się nauczyliśmy jest przekazanie tego innym. Wzajemne uczenie się, uczenie binarne, uczenie we współpracy sprzyja nie tylko efektywności edukacyjnej, ale i społecznej.

Powyższe założenia są podstawą koncepcji Rudolfa Steinera czy Marii Montessori. Są sednem ich myślenia o pracy pedagogicznej.

Maria Montessori pisze:

„Najważniejsze, by grupy obejmowały różne przedziały wiekowe, ponieważ ma to ogromny wpływ na rozwój wiedzy dziecka. Osiągnięte zostaje to dzięki więziom między samymi dziećmi. Nie potraficie sobie państwo wyobrazić, jak dobrze małe dziecko uczy się od starszego dziecka; jak cierpliwe jest starsze dziecko, jeśli mniejszemu coś jeszcze sprawia trudności. Wygląda to prawie tak, jakby młodsze dziecko stanowiło dla starszego materiał do pracy. Często przestawałam je oberwać i zastanawiałam się: Czy dla starszego dziecka nie jest to strata czasu? Ale potem uświadamiałam sobie, że jeśli czegoś uczymy sami lepiej zaczynamy to rozumieć. Nic nie pomaga nauczyć się więcej niż nauczanie innych, szczególnie jeśli niezbyt dobrze opanowaliśmy przedmiot nauki, ponieważ wysiłki drugiej osoby oddziałują na nas jak kontrola błędów; zachęcają do zdobywania większej wiedzy aby przekazać innym to, czego potrzebuję.”